Henført

Eg skjøner ikkje heilt kvifor eg utsett meg for det. Eg veit korleis det ender, kvar gong. Men, nokon ting her i livet kan ein ikkje seie 'nei' til, sjølv om ein veit det er til eins eige beste. Og så akkurat i dag. Akkurat midtvegs i ei kjærleikshistorie som hadde fått terningkast ein i VG, men som er akkurat slik eg elsker dei.

Var det verkeleg så lurt å sjå New Moon to timar etter at eg blei ferdig med bok to i Vampire Diaries-serien?

Eg veit ikkje kva det er med desse historiene... eller, det veit eg. I Twilight og i Vampire Diaries. Eg veit akkurat kva det er. Og det er ikkje berre vampyrane.
Edward, med sin uendelege melankoli og sitt dårlege samvit (eg hadde klikka lenge før Bella gjer), sine bronsefarga krøller og glitrande hud.
Eller Stefan, som Edward, knust av si eiga skjebene, men med eit lite håp om å leve som alle andre, uendeleg vakker og uendeleg trist.
Begge to sett ut av spel av kjærleik. Begge to fast bestemt på å leve livet sitt i skuggen, usynleg, som ein statist mellom resten av oss. Heilt til ho dukkar opp. Jenta som snur alt på hovudet, jenta som får det til å gå rundt for dei. Jenta dei ikkje kan motstå, på meir enn ein måte...

Og der ligg det. Denne kjærleiken, denne uendelege kjærleiken som overvinn både onskap og instinkt. "You won't hurt me. You can't." Og det er sant. Dei kan ikkje, vil ikkje. Dei finn styrka til å motstå det som fell dei mest naturleg. Og alt på grunn av kjærleik.

Eg har ingen problem med å innrømme det; eg er romantiker. Realist, ja visst. Men romantiker likevel. Eg veit at prinsen ikkje kjem til å kome ridande på den kvite hesten sin, eller i den sølvgrå Volvo C30'n sin. Eg veit at det som verker for godt til å vere sant ofte er det. Eg veit jo alt dette så innmari godt. Men kven i allverda har bestemt at det ikkje er lov å drøyme?

Mange ler av oss Twilight-elskarane. Vi som sluker kvar ord frå Edward Cullen sine lepper med henførte sukk og blanke auge. Dei gjer narr av den fanfiction-aktige skrivinga, og av ein eller annan grunn har dei hengt seg noko voldsomt opp i at Cullen-vampyrane glitrer.

Dei har verkeleg ikkje skjønt eit fnugg.

Det er då ikkje det at vi for alvor går rundt å trur at livet er slik. Hadde livet vore slik, hadde dei fleste kjærleiksforhold vore ein tornado av kjensler som ein må bruke 3 sider på å beskrive, då hadde vi ikkje hatt bruk for Twilight. Eller Vampire Diaries. Eller fanfiction. Robert Pattinson hadde framleis berre vore "han som speler Cedric i Goblet of Fire", og Ian Sommerhalder hadde framleis berre vore Boone frå LOST.
Og eg er 100% einig; vampyrar glitrer ikkje i sola. Dei går opp i flammer. Så enkelt er det. Men dette har absolutt ingenting med saka å gjere. Vampyrane er berre det som gjer desse historiene litt ekstra spanande. Høg, mørk, mystisk og med ein forferdeleg løyndom...

Det er KJÆRLEIKSHISTORIA! Det er den som tel! No kan eg rett nok berre svare for meg sjølv, men eg er ganske sikker på at eg ikkje er den einaste i verda som rømmer inn i fantasien, på jakt etter det eg sjølv ikkje har funne enda. Når Edward ser på Bella med triste, bronsefarga auge og seier "you are my life now"... då smelter eg. Det er så enkelt. I to timar i ein kinosal kan eg sitje der, augene klistra til skjermen, og late som det er så enkelt. At du kan kaste eit blikk på nokon ein gong, og berre vite. Og at når du veit, då er det ingenting som kan stå i vegen. Ikkje vampyrar, ikkje varulvar, ikkje noko.

Du kjem fort nok til deg sjølv at når lysa kjem på, rulleteksten startar og den verkelege verda kryp tilbake til deg.