Sjeleven

Ein av dei fyrste tinga vi lærer når vi blir gamle nok til å skjøne dette med romantikk er 'sjelevener'. Den eine personen der ute som er der for deg, han eller ho som skal gi livet ditt meining. Som du har alt til felles med (i alle fall alt som er viktig).

Då eg var om lag 16 år oppdaga eg at sjelevener slett ikkje treng å ha noko med kjærleik å gjere i det heile teke. Du treng ikkje vere forelska i denne personen. Det treng ikkje å vere ein mann, treng ikkje å vere nokon du skal tilbringe resten av livet ditt med. Det kan vere kven som helst. Til og med ein oppdikta figur.

For i mitt tilfelle er det Ally McBeal.

Som kvinner flest har eg fått eit hovud som kan gjere ei fjør til eit heilt hønseri. Alt må igjennomtenkjast minst 34 gonger, helst frå alle tenkjelege (og utenkjelege) vinklar. Og dette er ikkje noko eg har byrja med dei siste åra. Nei nei, slik har det alltid vore.
Vi har jo alle lurt på om ikkje den guten likte oss fordi han kasta viskolær på deg. Eller gått og surra i dagesvis over ein kommentar vi var sikre på var tvetydig, vi visste berre ikkje kva tvetydinga var.

Eg trur dei fleste kvinner kjenner seg att her (og kanskje ein del menn og?). Men då eg var 16 år var eg ganske overbevist om at eg var åleine om sånne tankar. At eg var den einaste som skreiv utallige sider i dagboka mi om den gongen han smile til meg, eller forbanna meg sjølv i månadsvis fordi eg ikkje hadde utnytta det betre då vi var åleine dei fem minutta. Eg trudde, heilt ærleg, at eg var heilt åleine på akkurat det punktet.

Det var då Ally redda meg.

Ally McBeal har alltid vore, er framleis og vil alltid vere den absolutte favorittserien min. Ikkje berre fordi den var morosam, spanade, hjarteknusande og herleg eksentrisk. Men aller mest fordi Ally hadde (frå ein 16-åring sitt synspunkt) akkurat dei same problema som meg.

... neida, eg data ikkje tre menn på ein gong då eg var 16. Ei heller hadde eg for vane å angripe folk på gata. Eller sjå dansande babyar.

Men, eg har til dømes alltid hatt songer i hovudet, lik henne. Ein overaktiv fantasi, der dagdraumane utspeler seg som scener i hovudet (dog utan hallusinasjonar ... enno) Og, kvar gong eg hadde hjartesorg eller var generellt forvirra rundt temaet "menn", så kunne eg skru på TV'en og der var ho. Med "same" problem som meg. Berre ti gonger verre.

Kvar gong ho traff nokon som kunne vere den rette, så fekk eg att trua på kjærleiken (det bør nemnast at eg var 21 før eg traff den fyrste kjærasten min). Var eg lei meg, kom det alltid ein eller annan trist episode som gjorde at eg kunne grine i lag med henne. Det høyrast nok klin tulent ut, at ein TV-serie skal bety så mykje. Men Ally McBeal gjorde det for meg.

Dessutan har eg alltid vore litt ... pussig. Eg snakkar med meg sjølv, har rare små quirks. Tek meg ofte i å nynne eller synge offentleg (dog skjeldan høgt nok til å bli oppdaga). Eg kan høyre ein songtekst og heilt ærleg tru at denne songen er skrive for å fortelje meg noko, eller koble ein kvar song eg høyrer til kva enn eg føler nett no. Eg burde eigentleg hatt min eigen CGI-mann som sneik seg rundt og laga figurar for meg.
Kort sagt; eg er litt rar. Og med tida har eg lært meg å vere stolt av det.

Men det var ikkje så veldig stas då eg var 16. Så då var det godt å ha i alle fall ein person i verda eg kunne kjenne meg att i. Sjølv om ho kom frå sidene i eit manuskript.
Og tenk så glad eg var den dagen Larry tussla inn i livet til Ally. Det tok to replikkar å skjøne at han var drømmemannen hennar. Og dermed drømmemannen min.

... altså, ikkje det at eg går rundt og venter på at figuren Larry Paul skal ringe på døra mi. Pussig, ikkje gal. Det var mannen han representerte eg forelska meg i. Mannen eg visste eg måtte finne ein gong.

Han som såg alle dei rare små quirks'a mine, og elska dei. Som laga snømann på trappa mi som ei "vi sjåast snart"-helsing. Som alltid sa dei rette tinga. Sjølv om dei berre var rette for meg.

Eg var rasande då Robert Downey Jr. fekk sparken. Rasande! Og ikkje på Robert, overhodet ikkje. Eg var sinna på David E. Kelly. Den dagen han skreiv Larry Paul ut av serien for godt, døyde Ally McBeal in mine auge. For det var alt for tydeleg, då han dukka opp bak flyttekassene i den fyrste episoden i sesong fire, at dette var mannen. Han ho skulle gifte seg med. Slutten på endelause timar med 'searching my soul'. Larry Paul var fyrste steg mot slutten på favorittserien min. Og det var heilt greit.

Men då Robert, og Larry, forsvann, forsvann og den perfekte slutten. I mine auge eksisterer sesong fem knapt. For meg slutta serien den dagen Larry vart borte.

Dette byrjer å bli alvorlig lenge sidan. Og sidan då har Ally McBeal dukka opp på TV med ujamne mellomrom. Og ein ting har slått meg kvar gong; ho er framleis sjelevenen min.

Eg kunne skru på ein tilfeldig episode på ein tilfeldig kanal, og uansett hadde ho framleis dei same problema som meg. Eg kunne sette meg ned, nikke igjennkjennande og tenkjer for meg sjølv etterpå at eg ikkje var åleine. Eg delte rett nok skjebne med ein rollefigur i ein TV-serie. Men det var likevel betre enn ingenting.

I det siste har eg kjent meg håplaust singel. Ikkje at eg har jobba så hardt for å gjere noko med det heller, eg har liksom gått litt tom for idear. Men etter to dager med Ally McBeal-episodar (i dag byrja eg på Larry-sesongen) så er det liksom ... greit.

For, same kor innmari ho roter det til, så ordner det seg på eit vis til slutt. Og når det ordner seg for henne, så veit eg at det kjem til å ordne seg for meg.

Ho er jo sjelevenen min.

Filmtips (med fare for fabling etterpå)

Only you

A love story written in the stars

Som liten leiker Faith og bror hennar med eit Ouija-brett, og der får ho opp namnet på sjelevenen sin. Når ei spåkone ser det same namnet i krystallkula si er ho overbevist; Damon Bradley er mannen ho skal gifte seg med.
15 år seinere skal Faith gifte seg. Men ikkje med Damon Bradley. Ti dager før bryllupet ringer det faktisk ein ved det namnet for å snakke med forloveden hennar, og ho hiv seg på eit fly til Italia på jakt etter drømmemannen.
Og ho finn han. Det er berre eit problem; han har feil namn.

Eg skal aldri aldri aldri snakke stygt om gamle filmar igjen. Aldri! Eller, gamle? Only you er fra 1994. Ikkje så gammal, trass alt.

Eg drit i at denne er forutsigbar. At du skjøner kva som kjem til å skje den augeblinken Marisa Tomei dulter borti Robert Downey Jr. i ei travel, italiensk bakgate. Det er sukkersøtt, klisette, romantisk som berre juling og eg elsker kvart eit minutt.

Om du kjenner deg håplaust singel... så kjem ikkje denne til å hjelpe i det heile teke. Men sjå den likevel.

- * -

Det er eigentleg sånne filmer eg ikkje bør sjå. Eg har ein god porsjon håplaus romantiker i meg frå før, denne hjelp overhodet ikkje på den diagnosen.

Ikkje det, det var verre før. Då trudde eg at det skulle vere sånn. No drøymer eg berre om at det skal vere sånn. Det treng ikkje å stå skrive i stjernene, han treng ikkje å dukke opp som ein ridder på kvit hest. Det hadde berre vore ein ekstra bonus.

Men eg liker å drøyme meg vekk. Å sjå slike filmar, og så tillate meg sjølv å tru at det er sånn. I alle fall ei stund. Dessutan veit vi alle at når vi blir forelska så er det sånn. Då står det skrive i stjernene. Du berre såg det ikkje sjølv.

Det hadde forøvrig ikkje skada å sett ut som Marisa Tomei. Just saying ...

Elsk/hat-forhold

Det slo meg, midtvegs i Chances are i dag, at tre romantiske filmar på ein dag umogeleg kunne vere bra for den håplause romantikeren eg er.

Eg tok faktisk feil.

Eg aner ikkje kva det er med meg for tida, men det kjennes som nokon har gitt meg ei sprøyte med optimisme. Sånn romantisk optimisme.
... altså, det må vere ein form for injeksjon, for på den reint praktiske sida er det ingen grunn til at eg skal kjenne det slik.

Eg elsker eigentleg å vere forelska. Både på godt og vondt. Elsker å alltid ha noko i tankane som får meg glad. At berre tanken på eit litt skeivt smil, eller måten luggen fell på, eller korleis han sparker i bakken når han er flau, kan få meg til å smile. Eg elsker den kjensla av at alt betyr noko, om enn berre for meg. Alle blikk, alle ord, det faktum at han har gissa kva favorittlaget mitt er enda eg ikkje har fortalt han det.

Eg elsker å drøyme meg vekk. Å la dagdraumane ta overhand, og la dei gå så langt at eg til slutt må riste kraftig på hovudet for å finne tilbake til røynda. For så å drøyme meg rett tilbake att, like etterpå.

Elsker å gå å spare på små settningar, kanskje berre eit ord, i fleire dager og smile ved tanken på korleis det vart sagt. Elsker å tenkje på at kanskje akkurat denne gongen, så tyda det noko anna. At kanskje det smilet skulle seie noko meir.

Eg syng heile tida når eg er forelska. Eg ser berre dei positive tinga. Eg gløymer rett som det er at vi to ikkje er dei einaste i verda. Og dette sjølv om eg kanskje eigentleg berre beundrer han på ein viss avstand.

Eg rett og slett elsker å vere forelska.

Og nett derfor uroar det meg at eg ikkje er meir uroa over at eg ikkje er forelska akkurat no. *

Eigentlig burde eg ha panikk. For eg har på ein måte gått tom for prospekt. Og eg er ikkje den flinkaste i verda til å finne nye. Det er trass alt skummelt, det kan jo hende eg faktisk finn eit. Eg er litt pyse sånn. For tenk om nokon skulle forstå at eg er forelska. Og, om vi ser på alt det overnenvte, så er eg ganske sikker på at eg har 'forgapt' skrive i panna med raud tusj når eg er på mitt verste. Tenk så fælt om nokon skulle forstå at eg er det. At eg faktisk har funne nokon som kanskje kan gjere meg lukkeleg.

Eller tenk om han skjøner det. Det er enda verre. Det blir påstått at "it's better to have loved and lost, than never to have loved at all". Eg er ikkje heilt med på den. For den augeblinken du fortel nokon kva du føler, kor sterkt du føler, då er du den mest sårbare personen i heile verda. Og det skal ikkje mange orda til for å knuse deg til pinneved, og redusere hjartet ditt til ein hard, iskald liten klump som sig ned i magen. Eg er stadig like forundra over at folk våger. Å gi andre ei slik makt over seg sjølv. Å gi nokon sjansen til å knuse deg med eit enkelt 'nei'.

Då er det faktisk nesten betre å leve i uvissa. Då kan ein i alle fall late som den personen kanskje kunne kjenne noko av det same.

Samstundes vil eg gjerne og. Finne nokon eg kan gi den sjansen. For uansett kor mange gonger eg feiler, uansett kor mange gonger eg har måtte innsjå at dette ikkje går vegen heller, uansett kor mange gonger eg har hatt bruk for Someone like you som terapi ... eg gir liksom ikkje opp, uansett.

Om det er ei form for styrke, eller berre sjølvpining, har eg enno ikkje funne svaret på.


* (Robert Downey Jr. tel ikkje då han er; kjendis, gift og langt utanfor mi rekkevidde (både geografisk og reint praktisk (altså, som i 'kjem-ikkje-til-å-ha-sjans-om-eg-prøver-ein-gong" (for han er ikkje så høg da, han er faktisk ganske liten (av vekst altså (usj, dette blir berre feil uansett))))))

Nei, eg skal ikkje gifte meg

... eller jo, det skal eg. Men ikkje no altså. Eg mangler eit par viktige ingredienser, som gjesteliste, kjole, fotograf ... ja, og så mann da.

Men, du kan ikkje sende eit heilt prinsessebryllup på TV og så forvente at eg ikkje går amokk og ser på brudekjoler. Det kan trass alt vere greit å ha ei viss peiling når dagen ein gong kjem ... ein gong ...

Så ja. Drømme;

Eg ser for meg noko slikt:




Gjerne med detaljer, ikkje heilt kvit liksom. Som denne;

Som kjem i fleire fine fargar:



Eller ein av desse;




Eller... eller... eller...

Unnskyld meg, eg skal berre drømme meg langt langt vekk...

Damn you, Richard Curtis!

Det er di skuld, alt saman!

Til opplysning; Richard Curtis er mannen bak Love Actually, Bridget Jones, Notting Hill og Four weddings and a funeral. Han representerer ein gjeng menneske som har øydelagt mykje for mange. Deriblandt meg.

Det er Richard Curtis si skuld at eg framleis venter på mannen som bretter underbuksene sine, som lærer seg portugisisk for meg eller som bur i hus med blå dør. Det er Richard Curtis si skuld at eg har hovudet i skyene.

... det bør nemnast at eg som regel berre er sinna på Richard Curtis ein gong i året, sånn om lag midtvegs i februar. Men eg blei nettopp bakhaldsangrepe av ein Hotel Babylon-episode om Valentine's day, og er litt på krigsstien.

Eg er veldig god på å ha svara når problema ikkje er mine eigne. Så når vennina mi utbryt, heilt på slutten av 27 dresses, "kor e dissa mannfolka i de virklie liv!?" har svaret mitt alltid vore det same;
Dei finns ikkje i det verkelege liv. Hadde dei gjort det, hadde Richard Curtis vore arbeidslaus.

Og ja, eg kjenner meg ekstra singel i dag. Det gjorde eg eigentleg før den hersens TV-serien.

Romantiske filmer er det best, og verste, eg veit. Og grunnen er enkel;
ALT ordner seg i dei.

Dette er bra fordi då kan eg i alle fall leve i den illusjonen. Om at alt ordner seg for snille piker. Om at mannen i ditt liv dukker opp, heseblesande, heilt på slutten for å erklære at han ikkje kan leve eit minutt lenger utan deg. Sjølv om han har snubla i kvar einaste setning så langt i historia, så kjem dette klokkeklart ut. Du er den einaste einaste eine, og det er berre deg. Berre deg.

Problemet er berre at dette gjer at eg lev i illusjonen. Eg har ei slags innebygd mekanisme, ei overtyding, om at alt ordner seg berre eg venter. Eg har jo vore snill jente heile livet. Eg fortener jo Richard Curtis-slutten min. Den perfekte mann kjem dalande kvart augeblikk. Han som veit alle dei rette tinga å seie, som heldt ope dører, dreg ut stoler, bretter boxershortsa sine og går ned på kne når han skal fri.

Det er ikkje sånn det fungerer. Hadde det vore slik, hadde vi ikkje sukka henført kvar gong nokon fortalde om ein slik mann dei faktisk hadde møtt. Eller kvar gong Richard Curtis set namnet sitt på noko.

Eller, Richard Curtis skal ha litt cred. Han starter trass alt Love Actually slik;
(...) It seems to me that love is everywhere. Often, it's not particularly dignified or newsworthy, but it's always there (...)

Og Love Actually er litt grei sånn ... actually. Alt går ikkje bra. Alt ender ikkje perfekt. Men du gløymer at Alan Rickman er utro (?) mot Emma Thompson, fordi Natalie får Statsministeren sin. Du gløymer stakkaren som er ulukkeleg forelska i kona til bestekompisen, fordi Colin Firth hopper på eit fly på juleaftan for å fri på (noget ustø) Portugisisk. Og som om ikkje det var nok, så har ho lært seg engelsk og. Just in cases.

Det er urettvist. Eg vil og treffe kjekk mann som skriv dårlege krimbøker og er livredd for ål! Evt berre ein mann. Som ikkje skriv bøker i det heile tatt. Og som fisker ål. I don't care.

Tru om Gud morer seg over slike som meg? Oss William Thacker'ane of the real world. Vi som snubler i orda heile tida, men som ikkje har nokon Richard Curtis som kan skrive dei rette replikkane for oss når det går for gale.

Du veit det, Gud, at eit av kriteria for at vi menneska skal halde fram med å reproduserer oss og leve på denne planeten du har putta oss på, så er det ei aldri så lita forutsettning at vi faktisk finn saman. Og held saman. Det hadde vore på sin plass med ein software-update.

Eller kanskje du kan open ein app-store. Eg melder meg frivillig som produktutviklar.

Alternativt kan du finne meg ein mann. Så skal eg slutte å klage. Lover.

Henført

Eg skjøner ikkje heilt kvifor eg utsett meg for det. Eg veit korleis det ender, kvar gong. Men, nokon ting her i livet kan ein ikkje seie 'nei' til, sjølv om ein veit det er til eins eige beste. Og så akkurat i dag. Akkurat midtvegs i ei kjærleikshistorie som hadde fått terningkast ein i VG, men som er akkurat slik eg elsker dei.

Var det verkeleg så lurt å sjå New Moon to timar etter at eg blei ferdig med bok to i Vampire Diaries-serien?

Eg veit ikkje kva det er med desse historiene... eller, det veit eg. I Twilight og i Vampire Diaries. Eg veit akkurat kva det er. Og det er ikkje berre vampyrane.
Edward, med sin uendelege melankoli og sitt dårlege samvit (eg hadde klikka lenge før Bella gjer), sine bronsefarga krøller og glitrande hud.
Eller Stefan, som Edward, knust av si eiga skjebene, men med eit lite håp om å leve som alle andre, uendeleg vakker og uendeleg trist.
Begge to sett ut av spel av kjærleik. Begge to fast bestemt på å leve livet sitt i skuggen, usynleg, som ein statist mellom resten av oss. Heilt til ho dukkar opp. Jenta som snur alt på hovudet, jenta som får det til å gå rundt for dei. Jenta dei ikkje kan motstå, på meir enn ein måte...

Og der ligg det. Denne kjærleiken, denne uendelege kjærleiken som overvinn både onskap og instinkt. "You won't hurt me. You can't." Og det er sant. Dei kan ikkje, vil ikkje. Dei finn styrka til å motstå det som fell dei mest naturleg. Og alt på grunn av kjærleik.

Eg har ingen problem med å innrømme det; eg er romantiker. Realist, ja visst. Men romantiker likevel. Eg veit at prinsen ikkje kjem til å kome ridande på den kvite hesten sin, eller i den sølvgrå Volvo C30'n sin. Eg veit at det som verker for godt til å vere sant ofte er det. Eg veit jo alt dette så innmari godt. Men kven i allverda har bestemt at det ikkje er lov å drøyme?

Mange ler av oss Twilight-elskarane. Vi som sluker kvar ord frå Edward Cullen sine lepper med henførte sukk og blanke auge. Dei gjer narr av den fanfiction-aktige skrivinga, og av ein eller annan grunn har dei hengt seg noko voldsomt opp i at Cullen-vampyrane glitrer.

Dei har verkeleg ikkje skjønt eit fnugg.

Det er då ikkje det at vi for alvor går rundt å trur at livet er slik. Hadde livet vore slik, hadde dei fleste kjærleiksforhold vore ein tornado av kjensler som ein må bruke 3 sider på å beskrive, då hadde vi ikkje hatt bruk for Twilight. Eller Vampire Diaries. Eller fanfiction. Robert Pattinson hadde framleis berre vore "han som speler Cedric i Goblet of Fire", og Ian Sommerhalder hadde framleis berre vore Boone frå LOST.
Og eg er 100% einig; vampyrar glitrer ikkje i sola. Dei går opp i flammer. Så enkelt er det. Men dette har absolutt ingenting med saka å gjere. Vampyrane er berre det som gjer desse historiene litt ekstra spanande. Høg, mørk, mystisk og med ein forferdeleg løyndom...

Det er KJÆRLEIKSHISTORIA! Det er den som tel! No kan eg rett nok berre svare for meg sjølv, men eg er ganske sikker på at eg ikkje er den einaste i verda som rømmer inn i fantasien, på jakt etter det eg sjølv ikkje har funne enda. Når Edward ser på Bella med triste, bronsefarga auge og seier "you are my life now"... då smelter eg. Det er så enkelt. I to timar i ein kinosal kan eg sitje der, augene klistra til skjermen, og late som det er så enkelt. At du kan kaste eit blikk på nokon ein gong, og berre vite. Og at når du veit, då er det ingenting som kan stå i vegen. Ikkje vampyrar, ikkje varulvar, ikkje noko.

Du kjem fort nok til deg sjølv at når lysa kjem på, rulleteksten startar og den verkelege verda kryp tilbake til deg.