Ein gong må jo vere den fyrste

Eg er ikkje av typen som skader seg så veldig ofte. Altså, det var den gongen eg braut handa på barneskulen (omtrent tre cm frå handleddet, så litt flaks hadde eg trass alt). Og så var det blindtarmen då eg var om lag sju år. Men det var jo strengt tatt ikkje mi eiga skuld.

... ja, og så den gongen eg fekk det for meg at eg skulle bygge hytte av den gamle le-veggen pappa hadde rive ned. Eg var litt lita, den var litt tung, og heldigvis stod eg slik at da den ramla fekk eg berre eit 10 cm langt sår på baksida av leggen (rusten spiker, usjafysj). Og då var eg jo så lita at eg ikkje visste betre (arret har eg enno).

Eg har rett nok nokre bisarre småskader på rullebladet; eg skar meg på eit dørslag for nokre veker sidan, eg har klemra ledded på ventre peikefinger i ei klokkereim som ikkje var mi eiga og eg har ein stein innekapsla rett ved sidan av høgre øyre frå då eg tryna som 4-åring.
Men, no trur eg eg har teke den berømte kaka;

I ein alder av 27 år har eg fått senebetennelse for fyrste gong i mitt liv. Noko som seier meir om kor lite fysisk aktivitet eg har vore i, enn kor god fysisk form eg er i.

Uansett, eg har ikkje fått det av store, fysiske utfoldingar. Neida. Det ville vere for enkelt.

Mandag forrige veke stanga eg kneet i eit bord. Greit nok, sånt er vondt men går over. Tysdag gjekk eg på Fjellstua i Ålesund i lag med ei vennine. 418 trappetrinn, ein veg.
... altså, det hjalp nok ikkje på kneet. Men herregud; om eg skulle sitje i ro kvar gong eg slo kne/albue i ei eller anna, hadde eg ikkje kome meg ut av sofaen.

Etter overnevte 418 trappetrinn (x2) gjekk vi på Egon. Der eg greidde å slå same kne i eit nytt bord. Greit nok; vondt, men går over. Og eg merka ikkje så mykje, litt smerte men ikkje meir enn at eg ikkje tenkte videre over det.
Laurdag var eg ein smule verre. Søndag og, men det gjekk over søndag kveld (det eg gløymte i farta var at eg tok ibux grunna ei himla hovudpine).

Så då eg vakna mandag var eg heilt fin. I to timer. Då byrja det å verke. Mandag kveld sat eg på sofaen heile kvelden med to puter og kald klut. Tysdag morgon var kneet dobbelt så stort. Og tysdag kveld måtte eg til med ispose.

I dag var eg hjå legen, som sendte meg heim med betennelsesdempande piller og ordre om støttebandasje, krykker, joggesko (inne og ute), kvile men litt belastning (belast til "oh" men ikkje til "au"). Og beskjed om at dersom det ikkje var over innan slutten på neste veke så måtte eg kome att og få fysioterapeut til å sjå på det. Kanskje til og med røntgen.

... ok, så langt går det ikkje. Dette går over det. Altså, det var det eg tenkte forrige tysdag, men no har eg medisin og alt. Så dette går over det.

Men frå to ublide møte med to ulike bord, og til fysioterapeut og røntgenbilete?

Det må då vere ein slags form for rekord?