Fredagsboka: Og dermed var det ingen - Agatha Christie

Ein dag forsinka grunna snø.

... altså, snø har lite å seie for blogging. Men eg var for opptatt med å sitje å sjå på snøvêret i går til å kome så langt at eg fekk blogga.

*

 

"Ti små negerbarn" er tittelen på et gammelt barnerim som forteller om hvordan ti barn blir tatt av dage. Nøyaktig etter samme oppskrift mister hovedpersonene i denne boken livet. Ti mennesker - samlet på en øde øy - blir drept en etter en. Ingen vet hvem som er morderen, eller hvor han skjuler seg.

* 

Eg veit eigentleg ikkje om denne boka treng nokon introduksjon, eller forklaring på kvifor den bør lesast. Det er Agatha Christie, det bør vere grunn nummer ein, to, tre og fire. Og om du (som eg) er glad i Poirot, og då særs Captain Hastings, så finns den som lydbok lest av Hugh Fraser. Absolutt å anbefale. 

Men akkurat difor blir ikkje dette ei bokanbefaling lik dei eg har skrive før. For denne boka blir er eit flashback for meg. Dette er den fyrste Agatha Christie-boka eg leste, og det var då eg forelska meg i bøkene hennar. 

Eg var om lag 13-14 år, og hadde for alvor oppdaga kor gøy det var med bøker. Men bøkene i ungdomsavdeling av biblioteket handla om ting som fengja meg fint lite. Dessutan stod det så veldig mange spanande, gamle bøker rundt om i dei andre delane av biblioteket. Det var mykje meir spanande å snoke i desse, på jakt etter noko som såg fristande ut (allereie då hadde eg forkasta "ikkje døm ei bok etter coveret"-prinsippet). 

Under ei av desse oppdagelsesferdene, dukka denne boka opp. I noget eldre, godt lest utgåve, med cover som gjekk i gult og kvitt, og under orginaltittelen "Ti små negerunger", etter diktet personane i boka blir teke av dage etter. 

Eg veit ikkje kvifor, men noko i meg sa "denne!". Så eg lånte, tok med heim og leste. 

Hadde det vore i dag, hadde denne vore utlest på nokre timar. Men fjorten år gamle meg var litt meir lettskremt, så eg måtte legge den frå meg når det vart for skummelt. Men eg hugser at eg elska den. 

Og slik starta fasinasjonen min for krim. Det starta med Christie, og sidan har det balla på seg. Sjølv om eg har jamna ut utvalet litt dei siste åra, så har eg nok heilt klart lest mest krimbøker i mitt liv. Og eg blir aldri lei. Ei heller av TV-seriar, og då aller helst britiske (så klart). 

Sidan fyrste gongen eg leste denne boka har eg lest den om lag 50 gonger til. Det speler inga rolle at eg veit korleis det ender, eg får framleis frysningar nedover ryggen kvar gong det hender noko skummelt. Eller kvar gong eg les diktet i boka. Eg får framleis frysningar når eg les det siste kapittelet. Eg får frysningar berre eg tenkjer på det.

Det einaste eg ikkje forstår med denne boka er at ingen har tenkt tanken å lage film av den. Og om nokon kunne tenkje seg å gjere det, så har eg ein ide eller to om rollebesettninga ...