Always

Då eg oppdaga Harry Potter-bøkene, var det Severus Snape som var den som først sette seg fast i hovudet mitt. Eg fekk liksom ikkje til at nokon kunne vere så einsida, så tilsynelatande berre sur, bitter og grinette. 

Snape blei favoritten min heilt frå starten av, og eg har brukt mange timar på å forsvare kvifor. Eg blir nok aldri ferdig med å forsvare kvifor. 

Men dette handler ikkje om Severus Snape. Ikkje eigentleg. Dette handler om det som hende då eg såg den fyrste Harry Potter-filmen, og for fyrste gong såg Alan Rickman giv liv til karakteren eg hadde blitt så glad i. 

For det var då eg blei glad i Alan Rickman og. 

Han blei favoritten med ein gong, og har vore det sidan.

Den djupe stemma, som var like god trøstande som skremmane. Augene som kunne vere så triste, eller så sinna, eller så dømmande, alt etter kva ein trong. Og det herleg skeive smilet som lyste opp heile adletet.

Eg ser at dei fleste som deler nyhenda trekk fram Severus Snape, og/eller Hans Grüber. Og bevares, Alan skal ha kredit for begge dei rollene. 

Men han spelte også så mykje meir. 

Hvis du, som eg, har tenkt å ha ei privat lita minnestund, så kjem det her eit knippe forslag;

Judas Kiss
Ein IT-gründer blir kidnappa, og under aksjonen blir guvernørfrua skoten og drept. David Friedmann får, meget uvillig, i oppdrag å granske saka. Samstundes må ham samarbeide med FBI-agent Sadie Hawkins, eit samarbeid som ikkje akkurat går knirkefritt.

Eit typisk tilfelle av "ingenting er slik det ser ut". Ikkje la deg skremme av dei fyrste fem minutta, denne er verdt tida di. Om ikkje anna for å høyre Alan snakke med sørstatsdialekt. 

Truly, madly, deeply

Nina er enke, men i sorga får ho besøk av spøkelset til ektemannen Jamie. Lenge er alt fryd og gammen, men før eller seiner må ho velje mellom draumane og den verkelege verda.

Truly madly deeply

Dark Harbor
Eit skrantande ekteskap, ei helg ved kysten, ein fremmed i vegkanten ...
 
På veg til kysthuset sitt finn David og Alexis finn ein forslått gut i vegkanten. Han nektar dei å ringe politiet, og dei gir han skyss til næraste by. Men neste dag dukker han opp att.

Dark Harbor er kanskje ein av dei beste filmane eg aldri hadde høyrt om. Den blei kjøpt primært for Alan, men det tek om lag fem minutt før du er så hekta at du gløymer kven som er med. Du lurer stadig på kva som skjer, og akkurat når du trur du har forstått det viser det seg at du har mistyda alt.

Dark Harbor er ein film du må sjå fleire gonger. Den er faktisk best på 3.-4. forsøk, det er fyrst då du byrjer å sjå alle dei små detaljane du gjekk glipp av dei fyrste gongane.

Dogma
Bethany har eit ganske normal, på grensa til keisamt liv. Heilt til ho ein natt blir vekka av ein snakkande stolpe av ild på soverommet sitt. 

Etter at ho har sløkt den, står ho att med ein klissvåt og kjempesur engel som viser seg å vere Metatron, stemma til Gud. Han fortel ho at ho skal ut på eit heilagt korstog; to englar freistar å kome seg inn att i himmelen, og må stoppast for ein kvar pris. 

Med seg på dette tilsynelatande umogeleg oppdraget får ho to profetar, av heller tvilsomt kaliber, og den 13. apostelen Rufus (som ikkje vart teke med i Bibelen fordi han er svart). Midt oppi heile greia har Gud forsvunne, og onde krefter, som har sin heilt eigen agenda, bistår dei to englane.

The Metatron acts as the voice of God. Any documented occasion when some yahoo claims that God has spoken to them, they're speaking to me ... or they're talking to themselves.

The Winter Guest 
Dette er Alan sin debut som regissør. Den fyljer fire historier på ein iskald dag i Skottland. Ikkje noko voldsomt drama, ingen eksplosjonar, ingen store, skumle ting. Berre ein liten, søt film som du blir heilt varm i hjartet av.

An awfully big adventure 
Seksten år gamle Sally Bradshaw blir med i ei lokal teatergruppe. Mellom mykje anna, treff ho her den mykje eldre P. L. O'Hara, ein kjent skodespelar som har kome "heim" for å spele Kaptein Krok ein ein lokal produksjon av Peter Pan. 

Filmen er basert på boka ved same namn, og handler mellom anna om det å bli vaksen. Den er ikkje lett å forklare kort, men den er fin, og vond og absolutt verdt å sjå. Sjå opp for slutten.

An Awfully Big Adventure

Sweeney Todd - The Demon Barber of Fleet Street

Benjamin Barker, eller Sweeney Todd, vender tilbake til London etter mange år i eksil. Han starter opp att som barberer i Fleet Street, der han leiger lokale av Mrs. Lovett.

Men Benjamin har ei bakhistorie han vil freiste å finne ut av. For mange år sidan blei han feilaktig anklaga og dømt, og når han finn ut motivet bak, og kva som har hendt med kona og dottera hans, klekker han ut ein ganske grotesk hevn. 

Eg veit at Alan eigentleg ikkje likte å havne i den "han som er så flink til å spele skurk"-båsa. Men HJELPEMEG så flink han var til akkurat det.

I have news for you, my friend. In order to shield her from the evils of this world, I have decided to marry my dear Johanna.

Eg kunne nevt fleire. Mange, mange fleire. Galaxy Quest, for eksemepl, som er ein parodi på m.a. Star Trek, og så god at Patrick Stewart går god for den. Eller hjarteskjerande Snowcake. Eller Mesmer, eller Perfume, eller Bottleshocked, eller Hitchhiker's guide to the galaxy eller eller eller ...

Hugse Alan for dei største rollene hans? Absolutt. Men hugs han for alt det andre og. For han var verkeleg fantastisk.