Personleg siger

For ganske nøyaktig 12 år sidan skreiv AaFK-speler John Arne Riise under for Monaco. Han var 17, eg var 15. 15 år, og blyg som pokker. Eg hadde og nyleg starta som autografsamler, ein hobby som ikkje heilt let seg kombinere med det å vere sjenert. Sjølv om eg hadde funne ei løysing; eg budde tross alt midt ut i ingenstades, så alle dei eg ynskja meg autografen til kunne berre skaffast via post. Å skrive var ikkje skummelt, og metoden var ganske effektiv (sjølv om eg framleis venter på svar frå til dømes Jostein Flo og Tony Adams).

Men ja, er du autografsamler så må du vere om deg når sjansen byr seg. Så då John Arne Riise kom in på McDonalds laurdagen etter at Monaco-kontrakta var i boks, slapp eg ikkje unna. Mamma og pappa meinte at no måtte eg gå å få namnetrekket hans, det var ikkje sikkert når eg fekk sjansen igjen. Så eg røyste meg, og gjekk med forsiktige skritt bort til han. Pirka han på skuldra (han stod med ryggen til meg), og stotra "kan eg få autografen din?" Og det fekk eg sjølvsagt, sjølv om han virka noko overraska over at eg ville ha den. Eg skunda meg tilbake til bordet og dumpa meg ned på stolen. Og fekk skjelven. Store-skjelven. Eg hugser det enno som det var i går, så flaut var det.

I dag, 12 år seinere, dekka eg konsert i det lokale kulturhuset. Og ikkje for fyrste gong. Det er tredje gong eg har dekka "storfint besøk", tidlegare har eg skreve om både Kaizers og Vidar Johnsen&Peter Nordberg. På konsertar som Kaizers Orchestra er det takksamt å vere journalist. Knipse eit tonn bilete, notere deg nokre vittige kommentarar og nyte musikken. Flat sal og scene, ingen legg merke til journalisten frå lokalavisa.

Men så snart det er sete i salen, blir saken ein annan. Då får gjerne journalisten plass på fyrste rad, og har ingen plass å gjøyme seg. Dette fekk eg erfare då Vidar Johnsen og Peter Nordberg var på besøk.

Dette var det fyrste "viktige" skriveoppdraget eg hadde fått sidan eg starta i jobben min. Her var det viktig med gode bilete, mellom anna. Dessutan er eg ein skribler, dvs at kjem det ein i ide til ei god formulering så må eg skrive denne ned. Uansett om det er midt i "Kim du nå va". Så, i min iver etter å gjere ein god jobb, knipsa og skribla eg som best eg kunne. Hadde eg hatt plass ytterst på fyrste rad, hadde dette kanskje gått ubemerka henn. Men akk, eg sat midt på. Praktisk talt i fanget på Johnsen&Nordberg (noko som i seg sjølv ikkje er ein ubehageleg tanke...). Og dei lot ikkje den ivrige journalisten gå ubemerka henn.
Eigentleg var det berre stas. Og eg innrømmer at når Peter Nordberg sette augene i meg og sa "du tar inte med den akkorden jag spelade fel. Förr det va inte jag, det va... han *peiker på mann i bandet*", så verkeleg storkosa eg meg. (Hadde Peter Nordberg sett augene i deg så hadde du skjønt kva eg meinte) Men eg fekk ikkje til meir enn å smile og riste forsikrande på hovudet. 15 minutes of fame.

I kveld hamna eg på første rad igjen, om enn ikkje heilt på midten. Og med Jørn Hoel og Steinar Albrigtsen på scena slo det meg at dette fort kunne gå same vegen. Det slo meg faktisk så tidleg at eg rakk å tenkje over kva eg evt skulle seie om skriblinga mi av ein eller annan grunn skulle bli bemerka i kveld og.

Og joda, midtveis i konserten kjem det; Jørn Hoel bemerker at han mellom anna har oppdaga ein ivrig journalist i publikum. Som "skriv så blække spruta".
For ti år sidan hadde eg blitt raud som ein tomat, og trekt meg så langt ned i stolen eg kunne. I alle fall ikkje turt å sjå opp på skumle kjendismannen som snakka til meg. Mest truleg hadde eg ikkje bedt om plass på fyrste rad heller, men langt langt bak, og tatt bilete som var 90% hovud og to skikkelsar lengt framme som kunne ligne på Hoel&Albrigtsen, om du la godvilja til.

Men, og her kjem den personlege sigeren, det har skjedd noko med meg dei siste tre åra. Eg var ein gong jenta som opna kjeften og sa det ho tenkte, uansett kva andre meinte. Den jenta forsvann med tenåringshormon og mobbing. Men dei siste åra har ho kome att, sakte men sikkert. Og i kveld fekk ho sin revansj.

For i det Jørn Hoel ser på meg og seier eit eller anna om at "æ veit ikkje heilt ka de e ho skriv" så møter eg blikket og seier "ej bruka store ord, veit du".

Eg, lille meg, sett augene i ein av Noreg sine mest kjende artister, og er kjapp i replikken tilbake. Kanskje ikkje ein kommentar verdig Knut Nærum, men den blyge 15-åringen inni meg jubla stille for seg sjølv.

Sjølv no, timar etterpå, sit eg med ei kjensle av å ha kryssa ei personleg grense. Teke eit nytt steg på vegen mot å bli den personen eg ein gong var, før verda prøvde å få meg til å tru at eg var "feil".

Ikkje reint lite kry no...