For om lag 2 år sidan, rundt desse tider på året, fekk eg det for meg at eg skulle vere lur. Altså, eg er jo lur. Kjempelur. Men akkurat det eg fekk for meg då var ikkje lurt i det heile tatt.
Eg fann ut at sidan det var midt på sommeren, og lyst og sånn, så kunne eg endeleg sjå The Dark.
Altså, la oss fastslå noko ein gong for alle; IKKJE SJÅ THE DARK! Seriøst, stay clear! Einaste grunnen til at The Dark står i DVD-stativet mitt (og der har den stått sidan sommeren for to år sidan, utanom når eg dreg den fram, viser den til gjester og seier 'for Guds skyld, må ALDRI sjå dinne filmen') er Sean Bean. Onde onde Sean Bean. Som verkeleg må slutte å spele i ting som The Dark, Silent Hill, The Hitcher ...
Uansett; eg skulle sjå The Dark. Midt på sommeren, på lyse dagen. Då måtte det jo gå bra.
... sitat Raske menn; eh, neeeeeeej
Eg sov ikkje ein time den natta. Eg har ikkje vore så skremt av ein film i mitt liv. No ser eg rett nok ikkje mykje skrekkfilm, men er til gjengjeld lettskremt. Og den skremte vettet av meg.
... 2 år seinere, og eg har gløymt alt. Og, sidan eg er i ferd med å drukne meg sjølv i Robert Downey Jr-filmar (har sett Iron Man tre gonger på ei veke), så ja. Etter elendigheta som var U.S. Marshals (seriøst; du får aldri att dei to timane og 13 minutta) trong eg meir. Som kjent; too much of a good thing is delicious.
Kvifor eg valde Gothika er derimot eit mysterie.
Eg har prøvd å sjå Gothika ein gong før. Stikkordet i den settninga er prøvd. Eg skrudde av etter ti minutt, vel overbevist om at ikkje ein gong RDJ var verd dette. Og det er jo ikkje som eg ikkje har andre filmer med Robbie; Wonder boys (awesome, forresten), Chances are, Zodiac, The singing detective ... for å nemne nokon. Så kvifor, i allverdas land og rike, eg valde Gothika er hinsides mi fattning. Men eg gjorde då ein gong det.
Så, med puta mi klar i tilfelle æsjascener, gjekk eg laus. Og det gjekk bra. Eg har sett Gothika ... eller, eg har sett halve Gothika. Andre halvparten forsvann bak ei pute. Meeeen, eg fekk sett slutten. Og då har eg jo pr definisjon sett den. Og den var slett ikkje verst. Og så ... ja, altså; SPOILER
Det einaste som redder meg frå mareritt er om skumlingen døyr på slutten. Då søv eg som ein stein. Skulle han/ho derimot overleve, som fks Henry Darius i CSI:NY, då er det verre. Eller om han/ho allereie er daud, men likevel dukker opp (The Dark) så ja. Då slit eg.
Men, skumlingane døyde i Gothika. Og ho som var skummelt og blondt gjenferd var eigentleg ikkje skummel likevel. Så då er det greit, liksom.
Likevel; eg legg meg ikkje i kveld før eg har kome gjennom eit heftig antall RDJ-intervju på youtube. Sånne der han verken er mistenkjeleg FBI-agent eller litt tvetydig metalsjukehus-lege. Dessuten rekner eg med at min nye helt Iron Man redder meg om nokon skumlingar kjem for å ta meg.
... jo takk, eg har det heilt fint i mi ega lille verd eg. Ska'rru vær'la?
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
Unnskyld at jeg ler, men jeg ler høyt fordi du skriver så morsomt. Du er så bra!!
SvarSlettSean Bean, er det han superskumlisen i The Hitcher? Jeg så den for maaaange år siden, herremin, jeg holdt på å døy. Jeg holder meg fortsatt langt unna filmer han er med i.
Fortsatt klarer jeg ikke å spise Goldfish, for det var det jeg spiste (les: klorte meg fast til posen) da jeg så filmen.
Antakeligvis er jeg best disponert for happy endings og engelsk krim.
Takk for at du får meg til å le så høyt.
Takk for at du ler. Om eg får nokon til å le så er dagen min redda :D
SvarSlettHan speler skumlingen i den ja. Har ikkje fått sett den enda, damer meg opp. Elsker Sean Bean, men han har ein lei tendens til å spele skummel på film, for så å døy som ein konsekvens av det. Men vil du forelske deg i han; sjå Lady Chatterly (mini-serie). <3 Elsk!