Louie Jeffries har det perfekte liv. Og det er i ferd med å bli enda meir perfekt; kona Corinne ventar deira fyrste barn. Men på deira eittårs-bryllupsdag blir Louie påkøyrd og drept, rett framfor augene på Corinne. Han finn seg derimot ikkje i å døy så lett, og forlanger å bli gjenfødd.
23 år seinere og Louie sin reinkarnasjon, Alex Finch, treff tilfeldigvis Miranda, dottera til Louie og Corinne. Det heile ser ut som starten på noko ganske vinduderlig. Heilt til Alex byrjer å hugse sitt gamle liv ...
Denne filmen er ikkje genial. Den er ikkje banebrytande. Den er fra 1989, den er gammaldags og dei har brukt alt for mykje "soften edges". Den er ein smule ekkel, og ein tanke flau. Og veldig rosa. Dialogen er noko forutsigbar og det fyrste fine eg kan kome på å seie er at den i alle fall er morosam.
Og likevel funker den. Som berre juling. Den er søt, romantisk, forutsigbar ja, men vil vi ikkje alle ha ein 'happy ending'? Du sit der med den 'håper alt order seg for ALLE'-kjensla, og veit at du ikkje blir skuffa.
Chances are er kanske ikkje Oscar-materiale. Du sit kanskje ikkje att med hakeslepp eller tårer i augene. Men den er absolutt å anbefale!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar