Tilståing frå ein gammal fotball-hater

I år har eg ikkje hatt den gode, gamle "herregud, de e evihete te seriestart!"-kjensla. Eg trur det heng saman med to ting. Den eine treng vi ikkje å seie så mykje om, anna enn å konstantere at den ikkje lenger er noko å gle seg til.

Den andre er cupfinalen.

Eg har vore ihuga fotball-fan sidan eg var 13 år, og Ole Gunnar Solskjær skreiv under for Manchester United. Før det hadde eg høglytt proklamert at eg hata fotball. Er ikkje ofte eg skifter meining, men når eg fyrst gjer det så er det ettertrykkeleg. Eg gjorde heilomvending.

At United blei laget mitt er ganske tilfeldig. Det handla (eg er ikkje lenger flau for å seie dette) rett og slett om å imponere den rette guten. Han var United-supporter, så eg blei det og. Det hjalp ikkje så mykje på kjærleikslivet mitt, men eg forelska meg i alle fall i raudtrøyene frå Manchester.

Dessutan hadde eg eit alibi. Han heite Ole Gunnar Solskjær, og hvis nokon spurde kvifor det vart Manchester United, så vart han svaret. Om dei trudde meg eller ikkje, fekk vere deira problem.

Det byrja i det små; lære meg litt navn på stadion, manager, spelarar. Kunne å ramse opp ei fungerande lagoppstilling, lære seg offside-regelen. Eg las ”Møte med Manchester United” av Ingebrigt Steen Jensen, med klump i halsen då eg kom til Munchen-ulykka. Til slutt måtte eg bite i det sure eple, og sjå kamp. Med pappa som ekspert-panel lærte eg sakte men sikkert at det var meir i denne sporten enn berre å sparke ball til kvarandre.

Slik vakna fotballinteressa for alvor. Og i fleire år var eg klistra til skjermen kvar laurdag, kvar gong United gjekk på TV. Eg var hekta.

Eg gløymer aldri onsdag 26. mai 1999. Finale i Champions League. Manchester United - Bayern München. Pappa og eg hadde benka oss, eg i drakt. Pappa hadde besøk av ein middels-fotballinteressert kompis. Kampen starta med mål til BM etter 6 minutt, og resten av den brukte eg sikkert til å kjefte. Så, i det 67. minutt kom Teddy Sheringham in. Og i det 81. kom Ole Gunnar inn. Då hadde eg gitt opp. Eg og pappa var fint samde om at det var tull å sette inn nokon så seint i kampen, dette skulle dei da gjort for lenge sidan.

12 minutt seinere var dette gløymt. Sheringham sette ballen i nettet, og det var 1-1. Nervane small tilbake på plass. Neglane gjekk unna i rekordfart. Og så, tre minutt på overtid kom scoringa som framleis gir meg gåsehud berre ved tanken; Ole Gunnar Solskjær får ei tå på ballen, tupper den i nettet og det står 2-1. Like etter bles dommeren av, og stemninga gjekk i taket heime hjå oss.

Eg trudde aldri eg skulle oppleve ein slik fotball-opptur igjen. Det var det mest fantastiske eg hadde vore med på som supporter.

Dette var før eg rettleg hadde oppdaga at vi hadde ein liga i Noreg, før eg hadde tenkt tanken at det gjekk ann å ha eit norsk favorittlag. Eg hadde så vidt haldt med Brann på barneskulen, men det var mest fordi onkel fortalde meg eg hadde ein slektning der. Og eg skulle innom ei par klubbar til, før eg i 2005 fann klubben i mitt hjarte.

Det skulle ein kamp til på CLS før eg var hekta. Ein kamp. Eg hadde vore på fotballkamp før, både på gamle og nye Molde Stadion, og Fosshaugane. Men ingen av dei levde opp til det eg opplevde fyrste kampen på CLS. Stemninga var ubeskriveleg.

Og sidan då har det berre vore AaFK. Vi fekk skaffa sesongkort til 2006-sesongen, og har hatt dei sidan. S-feltet, rett over Stormen. Eg syng og roper i 90 minutt. Eg elsker det, elsker klubben. Det kan ikkje beskrivast, om du ikkje sjølv har det slik. Tru meg, eg har prøvd å forklare det fleire gonger, utan å kunne setje ord på det.

Det er ekte kjærleik.

Som AaFK-supporter blir du fort vandt med at forhåpningar er skjøre ting, og at ein god kamp ikkje gjer ein god sesong. 3 trenarar har forlatt klubben i den korte perioden eg har vore supporter. Nedrykksstrid har det vore kvart år. Så den dagen media proklamerte at Kjetil Rekdal skulle ta over favorittklubben min, trudde eg det nesten ikkje. Perry Hansen var rett nok eit namn. Søren Åkeby hadde få av oss haurt om, men vi var villige til å gi han ein sjanse. Men Kjetil Rekdal...

Dette lukta det suksess av.

Rekdal var tidleg ute med å proklamere at om seriegull var ute av rekkevidde, så var cup'en noko vi kunne strekkje oss etter. Vi likte å høyre dette, men vi drog litt på smilebandet. Jada Rekdal, cup-gull. Mhm...

Første runde mot Brattvåg gjekk greit. Eg såg kampen, min fyrste bortekamp (rett nok 45 nærare enn heimekampane). 5-0, og Rekdal var misnøgd. Med rette. Men vi var videre. Neste kamp var Kristiansund, dette gjekk og vegen. Stavanger og Sogndal blei og slått. Vi var ferdig med dei "lette" laga. I neste runde trakk vi Stabæk.

Veka før kvartfinalen slo Stabæk oss ettertrykkeleg. Og etter 8 minutt leia dei på CLS. Dei fleste av oss (og vi var flaut få på stadion den dagen) tenkte nok at 'dett var dett'. Men, noko hadde skjedd med AaFK under Rekdal. Han skulle ha cup-gull, og dette smitta. 35 minutt ut i kampen kom scoringa. 1-1. Håp.

77. minutt. 'Typisk AaFK', vil mange seie. Klabb og babb framfor mål. Plutseleg bles dommeren, og det er 2-1. Ville Jalasto såg meir forvirra enn glad ut dei fyrste sekunda. Og i det 84. minutt set Khari Stephenson spikeren i kista. Vi skulle til semifinale.

No byrja vi faktisk å vere einige med Rekdal; her lukta det cupgull. Det kom berre ann på kven vi trakk i semien. Gud forby det skulle bli Molde borte. Men det blei Odd, heime på CLS.

Eg var kvalm den torsdagen. Fysisk kvalm, heile torsdagen. Eg sat på jobb, åleine på deadline, og med klar beskjed til mine medarbeidarar om at avisa skulle vere ferdig seinast fem over fire. Eg skulle på kamp. Og ganske nøyaktig fem over fire kunne eg hoppe i bilen og sette kursen mot CLS. Framleis uvel. Fysisk uvel. Det kjendes som eg skulle til tannlegen.

Kampen er eit uklårt minne; eg hugser nerver. Eg hugser at vi sang og heia som vi aldri har gjort før. Eg hugser brølet då Tor Hogne Aarøy sette inn kampens einaste mål i det 59. minutt. Og eg hugser at eg tenkte, med 7 minutt att av kampen, at 'står dette seg, er vi i cupfinalen.' Då gav beina etter.

Då dommeren bles av kampen, eksploderte det. Og byen landa ikkje på fleire veker. Pappa og eg booka transport og hotell dagen etter. Billettane kom via griseflaks av dimensjonar, og fredag 6. november, rundt midnatt, sat vi på nattbuss til Oslo. Stapp full nattbuss til Oslo. Ein av 7 nattbussar til Oslo, berre frå det selskapet. Det blei opplyst om at det kom til å gå bussar heim både kl 18, 20 og 22 på søndag, og vi diskuterte at vi i alle fall rakk den kl. 20. Kanskje til og med kl. 18. "Med mindre det blir ekstraomgangar og straffekonk," sa eg. Og så lo vi litt av det.

Og gå innpå helga i Oslo i let eg vere akkurat i dag. Denne posten har allereie overstige normal leng med opptil fleire avsnitt. Men kort oppsummert; søndag 8. november stod eg på Ullevall med glis som gjekk heilt rundt, hol i hukommelsen, sviktande stemme og tårer i augene. Eg såg Amund og Johan løfte pokalen, og jubla i lag med resten av den oransje horden.

Og den dag i dag slit eg framleis med å skjøne det. Den dag i dag kan eg sjå eit bilete, eller eit klipp, eller høyre Modesty sin "Aalesund tar seier'n hjem", eller "You raise me up" for den saks skuld. Og då er eg der igjen.

"Dette kommer de til å feire til lille juleaften", sa Nils Johan Semb etter kampen.

Åneida Semb. Dette skal vi nyte mykje, mykje lenger!