... kjenner no at det er særs lite truleg...
AaFK - LSK 3-0
Det kunne ikkje starta stort betre. Det starta hinsides alle tenkjelege forventningar. Rett nok har vi godt tak på LSK på Color Line, men dog. Er det ein ting du lærer tidleg som AaFK-supportar så er det kor lett håp kan gå i tusen knas. Så eg drog på kamp i går med ei noko blanda kjensle.
Eg skal vel ikkje lyge på oss at det var nokon god kamp. Vi gav bort alt for mange dødballar, på eit tidspunkt 4-5 cornarar på rad. Men fotball handler om å score flest mål, og akkurat der har vi eit ganske godt våpen. Altså, ikkje i angrep. I andre enden. Anders Lindegaard.
Eg tør ikkje tenkje på det, eigentleg. Kor lenge vi kan behalde ein keeper som Anders. Bunnsolid i mål, vinnervilje av adamantium, kjeften i orden og eit engasjement som berre må smitte over på dei fleste. Og når han kjem med slike herlege sitat som etter kampen i går... du må berre elske Anders Lindegaard. Som jager framover, i det 91. minutt, når vi ligg under med to mål. Anders Lindegaard er gull både på og utanfor bana.
Ikkje det. Heile forsvaret skal ha skryt. Arnefjord er kanskje den viktigaste spelaren vi har. Ville blir berre betre og betre for kvar kamp. Til og med Tollås hadde rista av seg mesteparten av feila sine i går. Det såg i det heile teke ganske solid ut. Med så mange "klabb og babb"-situasjonar, der vi tidlegare har sluppe inn alt for mange mål, fekk vi klarert eller redda alle i går.
Men tre mål. TRE mål. Både Aarøy og Silva. Og Arnefjord, som i fylje SMP hadde som mål å score på dødball i 2010. Mission accomplished :)
Nei, dette såg unekteleg bra ut, trass periodar med kløning. #optimist
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar