Musikk og sånn

Av og til, ut av ingenting, finn eg artistar og grupper eg ender opp med å elske etter berre ein tone.

I juli 2006 fekk eg oppfylt ein draum eg aldri trudde eg skulle få; Eg var på Sting-konsert, under Moldejazz. Og eg tusla ut av konsertområdet etterpå med ei nyforelska kjensle.
Og det var ikkje for Sting.
Oppvarmingsbandet var nemlig Fiction Plane, fronta av Joe Sumner (sonen til overnevte Gordon). Dei hadde spelt om lag tre takter då eg var solgt. Og det har eg vore sidan;


For ikkje så lenge sidan dukka Paolo Nutini opp hjå Graham Norton. Sidan har eg nesten ikkje høyrt på noko anna:


Heilt sidan fyrste gong eg høyrte "I don't say much", har eg vore frelst på Johnny Hide sin musikk. Denne er framleis ringetonen min;


Eller den gongen Sondre Lerche stod på scena under HitAwards på TV2. Alle andre hadde stilt med sceneshow av dimensjonar, playback og gudane veit kva. Sondre kom åleine med gitar, mikrofon, knall blå auge og sin heilt eigen koreografi. Eg var solgt;


Robert Post er og ein sikker vinner. "High Tide" fekk meg over eit ganske knust hjarte.


Etter at eg gjekk over CDane mine sist fann eg at Babel Fish.


Eg veit ikkje heilt kva poenget mitt var her... kanskje berre ei oppmoding om å gi noko nytt ein sjanse av og til...