Innfallsprinsippet

'Du skal ikkje dømme ei bok etter utsjånaden', heiter det så fint. Og eg er for så vidt einig.

Men på same tid så er eg ikkje heilt einig likavel.

Det finnast tre typar butikkar eg ikkje klarer å gå forbi;

• garnbutikkar
• bokhandlar
• musikk/film-butikkar

Det speler inga rolle kor mykje garn eg har, eller kor mange skrivebøker eg har, eller at det ikkje er plass til ei einaste lita bok til i bokhylla. Eg berre må.

Eg elsker å traske rundt i slike butikkar og berre studere. Sikkert ofte til irritasjon for dei som jobber der. Ikkje det, eg ender som regel opp med å kjøpe noko, men eg kan bruke ganske lang tid på å lese bak på bøker, studere ulike pennar og skrivebøker, eller bla i platecover.

Eg hugser framleis, med stjerner i augene, den gedigne (etter sunnmørske forhold) bokbutikken eg var inne i det året eg var i London på sommerferie. Eg trur eg trakka rundt der i ein time, og når ho eine som jobba der etter litt kom bort og lurte på om "Can I help you find anything?", svara eg berre "No, just browsing" med verdas lukkelegaste smil.

... eg kom ut att med sånn sju-åtte bøker ...

Og når du går sånn, anten du er omgitt av bøker i allverdas sjangarar, filmar og TV-seriar, eller plater og CDar ... då berre må du dømme etter coveret. Det er jo halve morroa.

Å plukke opp ei bok som ser spanande ut, for så å snu den for å lese utdraget på baksida, rynke på nasen, riste på hovudet og sette den tilbake i hylla. Eller plukke fram ei lita, forholdsvis anonym bok, som ender opp med å vere noko av det beste du har lest.

Det same gjeld sjølvsagt for film. Anten det er ein skodespelar du liker, eller eit cover som ser spanande ut, eller noko som berre ... roper på deg. Denne skal du ha.

Og så er den kjempegod. Eller heilt steike elendig. Eller akkurat midt på treet.

Men det er ein ting med bøker og filmar. Der får du som regel ein slags indikator på korvidt dette er noko du kanskje kan like.

Med musikk er det noko heilt anna.

Det er når du står på platebutikk at Innfallsprinsippet verkeleg kjem til sin rett.

... det heiter 'platebutikk' i hovudet mitt no. Eg gjekk rundt i ganske mange år og syns at eg høyrdes horribelt pretensiøs ut om eg prøvde å kalle eit album for 'plate' i staden for 'cd' eller nettopp 'album'. Det var sånn faguttrykk som dei som kunne seg på sånt brukte.

Men no er det faktisk plater eg kjøper. Og det er faktisk platebutikk eg handler på. Så no er det plutselig greit.

Og etter ganske mange år der eg har kjøpt musikken min etter 'Høyrte den sangen på radio'-prinsippet ... og eigentleg kjøpt veldig lite musikk, fordi "Hallo, Spotify!" ... så er det utrulig gøy å kunne handle etter Innfallsprinsippet igjen.

... det har også ein tendens til å bli forferdeleg dyrt. Men det har mest med manglande sjølvkontroll å gjere.

UANSETT, det er som sagt i platebutikken at Innfallsprinsippet kjem til sin rett. For sjølv det står ein del band og artistar du har høyrt om rundt om i hyllene, så er ikkje det det same som at du har høyrt på dei.

Du veit kanskje kven dei er, eller kan sånn vagt erindre at du har sett dei spele på Skavlan eller Graham Norton, utan at du egentlig hugser korleis dei høyrdes ut. Eller så har dei ein av favorittsangane dine, men du aner ikkje korleis resten av musikken høyrast ut.

Og det ekstra fantastiske (for min del) med platecover er at det ofte er minimalt med informasjon på dei. Er du heldig så står det knapt nok kva bandet heiter.

Og dei er større enn CD-cover, så kva enn slags cover dei har så får du på ein måte eit enda betre inntrykk av det. Som er ganske grunnlegjande om du skal handle etter Innfallsprinsippet.

Det er ganske nøyaktig fire månader sidan eg fekk platespeler. Då hadde eg for så vidt tjuvstarta samlinga mi med to nye plater (i tillegg til dei om lag 60 gamle, støvette og dårleg behandla platene frå loftet heime). Men etter at eg fekk speler har det stort sett berre gått ein veg.

Så, etter å ha gjort ei forholdsvis kort historie forferdeleg lang, her kjem nokre av dei beste impulskjøpa eg har gjort på lenge.

Pål Angelskår 

The cellar door was open, I could never stay away

... eg kan ikkje garantere at fargen på coveret ikkje har noko med saken å gjere. Men eg kan også svakt erindre å ha vore forholdsvis glad i Minor Majority ein gong i tida. Så kor tungt Innfallsprinsippet veg i dette tilfellet veit eg ikkje. 

Men eg hadde aldri høyrt på Pål Angelskår åleine før. Og det angrer eg forferdeleg på no, kjenner eg, for denne traff på første forsøk. Utrulig fin og finurlig, og ei slik plate som passer både som bakgrunnsmusikk, seint på kvelden som avkopling, og som du kan sette på før du legg deg på sofaen, let att augene og berre lytter. 

*

Sivert Høyem 

Lioness

UTRULIG kult cover!

Sivert Høyem er eigentleg ein mann eg har gått å tenkt på ganske lenge, og tenkt at han lager nok sånn musikk som eg heilt sikkert kan kome til å like veldig godt. Men av ein eller annan uforklarleg grunn har det blitt med tanken. Og eg har ikkje kome stort lenger enn at "Prisoner of the road" er ein av favorittsangane mine.

Heilt til siste vinyl-handleturen min før påske. Då vart denne med heim, og testa same kveld. Ikkje overaskande hadde eg rett, og dette var akkurat sånn musikk som eg liker.

*

Sondre Justad

Riv i hjertet

Sondre Justad kan eg med handa på hjartet seie at eg aldri hadde høyrt på før. Eg hadde sett eit halvt intervju med han, og merka meg at han verka som ein kul og morosam fyr. Og så har eg dei siste åra fått litt ekstra forkjærleik for folk som syng på norsk. 

Så når denne dukka opp så var det eit eller anna som berre sa "JA!". Og sidan eg har lært å stole på instinkta mine når det gjeld sånne ting, så var det igrunn avgjort. Eg har ikkje angra eit sekund. 

Denne er KJEMPEFIN, meir er det ikkje å seie om denne saken. Så no går eg berre og gler meg til Sommerfesten i år, der eg får høyrt han live.

*

 Adam Douglas 

I may never learn

Adam Douglas hadde eg høyrt om. På same måte som eg har høyrt om mange norske ("norske"?) artistar; Beat For Beat. Eg hugser verken når det var, eller kva han sang, men berre at han sang veldig fint og hvis eg snubla over han ein stad så skulle eg kjøpe plata.

Og det gjorde eg. Utan å vite verken kva sjanger det var eller noko. Eigentleg skulle eg argumentert med at mann med hatt på coveret umogeleg kan ha laga dårleg plate, men det fekk eg motbevist seinast forrige torsdag, så eg kan ikkje kreditere det innstinktet heller. 

Men det speler eigentleg inga rolle. For igjen; kjempefin! Spele høgt og synge med-fin.  

Dette er eigentleg berre eit utval. Men nok til å konstanterer at Innfallsprinsippet lev i beste velgåande. Anbefaler absolutt å handle musikk på den måten. Den kjensla når du sett på noko du absolutt ikkje veit kva er, og musikken berre treff rett i hjartet ... den må vere ein av dei beste i verda.

... anbefaler absolutt å kjøpe inn dei nevnte platene også, foresten.