Takk

Å sove på mandagar har blitt nesten umogeleg.

Men det er ikkje negativt, eigentleg. Eg sit berre att med så mange tankar kvar gong eg ser "Jeg mot meg" at eg ikkje klarer å sortere dei.

Første først; "Jeg mot meg" er fantastisk! Muligens det aller beste som nokon gong har blitt laga.

Altså, det gjer vondt langt, langt inni hjarterota kvar einaste episode. Men tusen takk for at dykk deler. Tusen takk for at dykk er så smertefullt ærlige.

For det må snakkast om. Vi må snakke om kva depresjon og angst og andre psykiske lidelsar faktisk handler om. Vi må stikke hol i alle dei gamle ideane om kva det betyr. Om at vi som har det slik er slik og sånn, at vi ikkje klarer ditt og datt, at du kan sjå det på nokon, eller at "du kan ikkje vere deprimert, du er jo så smilande og blid heile tida".

Og samstundes er blir det heilt feil å kreve at vi som har det slik skal gjere det. Mange av oss har nok med oss sjølve, store deler av tida.

Men om verda rundt oss skal forstå ... om folk som ikkje kjenner på dette skal forstå, så må vi snakke om det. Vi som veit.

Eg er ikkje klar enno. Eg byrjer å bli det, men eg er det ikkje enno. Eg vil så gjerne sette ord på det, for no har eg faktisk ord å setje. Men eg ikkje klar enno.

Så tusen takk for at dykk er så modige! Tusen takk for at dykk viser heile Norge kva det vil seie, gir et innblikk. Tusen takk for at dykk tek det fyrste steget.

Tusen, tusen takk.