Kunsten å ha akkurat passe dårlig samvittighet

Eg innrømmer det; dei siste vekene har eg syns vel mykje synd på meg sjølv.

Joda, eg veit. Det er alltid nokon som har det verre. Men det er berre det at ut frå den logikken så er det berre ein einaste person i verda som har lov å ha det fælt i gongen.

Og ikkje får eg det noko betre av at andre har det verre, heller. Då får eg det heller enda verre fordi eg oppå kva enn det no er eg plagast med, attpåtil må plagast med dårlig samvittighet fordi eg veit at eg eigentleg ikkje har lov til å klage.

Det er ikkje det at eg har hatt det så horribelt grusomt i det siste heller. Men når ein har kombinasjonen 'irritabel tarm' og 'evna til å uroe seg over det aller meste', så er det ikkje til å kome ifrå at det er perioder der eg tilbringer meir tid på do enn nokon annan plass.

Slik har det vore i det siste. Eg har stressa med skulearbeid, eg har stressa med økonomien min, eg har stressa med jobbjakt .... eg prøver febrilsk å ikkje stresse, men av og til går det berre ikkje. Og oppå toppen av det heile så blir eg stressa av at eg blir stressa.

"Du må lære deg å roe deg ned." ... ja, du har heilt rett. Kvifor i allverda har eg ikkje tenkt på det før?

Og det å roe seg ned er ikkje berre berre det heller. Den medalja har og ei bakside, og denne heiter "dårlig samvittighet".

Kvar gong eg prioriterer noko som helst framføre skulearbeidet mitt, så sit eg der med middels til dårlig samvittighet fordi eg veit at det er viktigare ting eg burde gjere. Kvar gong eg takker nei til sosiale arrangement for å prioritere skulearbeid, så har eg dårlig samvittighet fordi eg veit at eg har godt av litt fritid og.

"Jammen du har valgt å vere student." ... det er det ikkje andre som seier, altså. Det er stemma i hovudet mitt. Snusfornuften min. Den er så skråsikker på akkurat dette at om eg finn på å klage mi naud til nokon, så tek eg meg sjølv i å ta brodden av den verste uroa med "men ej he no velgt det sjøl". 

For ikkje så lenge sidan lot eg vere å søke på ein jobb fordi eg eigentlig ikkje hadde lyst på den. Stillinga var heilt grei, men det var staden og pendleravstanden, og tanken på å eventuelt flytte nærare om eg fekk jobben, som stoppa meg.

Samtidig sit eg her med dårlig samvittighet. Fordi eg er arbeidsledig. Fordi eg burde søkje på absolutt alt som dukker opp av jobbar. Enda eg veit, så alt alt for godt, kva som hender (i alle fall med meg) om eg blir for lenge i ein jobb eller arbeidsstad der eg ikkje trivast.

Eg har dårlig samvittighet kvar gong eg kjøper noko eg strengt tatt ikkje treng. Og til opplysning; mat står på denne lista. For eg har jo regningar som skal betalast, og alt utanom å betale desse blir sett på som luksus.

Så når det blir for mykje av alt dette, så seier magen min at no får nok vere nok. Og så må eg leve på tørre knekkebrød og vatn i nokre dagar, for å sleppe å springe konstant på do. Eller ha Imodium i bakhand kvar gong eg skal ut av huset.

Etter ei og ei halv veke med ein mage som overhodet ikkje vil samarbeide, så syns eg veldig synd på meg sjølv. Og bur åleine, så eg har ingen å klage til heller.

Og dessutan; hadde eg hatt nokon å klage til, så hadde den innleiande problemstillinga gjort seg gjeldande igjen; det er alltid nokon som har det verre.

Så då sit eg her. Og syns synd på meg sjølv i det stille. Og et snop (som magen heller ikkje er spesiellt glad i, men nokre gleder må ein få ha).

... lurer på kor gale eg må ha det før eg får lov, av meg sjølv, til å syns synd på meg sjølv utan dårlig samvittighet ...