♥

Den fyrste kjendisen eg kan hugse å ha vore forelska i er David Beckham. Eg har blitt fortalt av mamma at den alle fyrste var Jon Rønningen, då eg var om lag seks år. Men David Beckham er den fyrste kjendisen eg kan hugse å ha vore skikkelig forelska i. Så forelska at då han byrja å date Victoria, la eg heile Spice Girls-gruppa for hat av reint prinsipp.

Det er litt søtt å tenkje tilbake på. At det einaste some stod i vegen for at eg skulle få eit langt å lukkeleg liv i lag med David, var at han traff henne. Aldersforskjell, geografiske hindringar og det faktum at sjansane for at eg nokon gong skulle treffe han var mindre enn mikroskopiske... neida, det einaste som stod i vegen var den dumme dumme dumme Viktoria.

Så ung og naiv eg var...

Det har sjølvsagt vore fleire enn David Beckham. Mange fleire. Med det mylderet av boyband som eksisterte då eg var 13-17 var det berre å velge å vrake. No må eg riste litt på hovudet av dei eg ein gong meinte var drømmemannen, men då var eg sjølvsagt heilt forgapt. Det var berre eit spørsmål om å treffe han, så skulle alt bli rosenraudt.

Heldigvis har eg skjønt litt sidan den gong.

Men, med 2 månader att til eg blir 27 må eg ærleg innrømme at eg lurer litt på om dette er noko som nokon gong blir heilt kurert. Betre har det sjølvsagt blitt, sjølv om eg kan vitse med at kanskje eg berre skal kapre den eller den, og leve lukkeleg alle mine dager. Eg veit jo at det ikkje er slik det er. Men eg klare ikkje å legge av meg desse kjendis-forelskingane...

... eller, dei er jo ikkje det. Du kan ikkje forelske deg i nokon du ikkje kjenner. Eg har til gode å finne eit godt norsk ord for det, men det engelske 'infatuation' passer best. Det stikk kanskje ikkje så djupt, men likevel. Forelsking light, kanskje. Dessutan forelsker eg meg lett, kjendis eller ikkje.

Og dette slutter eg aldri med. Anten det er skodespelarar, bok-figurar, fotballspelarar eller politikkarar (!!). Eg har gått i fleire år og venta på å vekse av meg dette tullet, utan hell. Eg trudde det skulle bli betre når eg blei vaksen.

Men den gong ei. Det vil liksom ikkje gi seg. Eg er 27 år (best å øve seg på å seie det) og eg kan framleis ramle langt inn i dagdraumer om Eric Northman, eller visse krølla fotballspelarar eller politikarar med fotballdrakt eller kven det no skulle vere.

Det går nok over ein gong. Når eg treff den rette drømmemannen, Han med stor -H, som verken er toppalpinist, høgreback eller kjendisfysikker, men som likevel forvandler knea mine til gelè. Men fram til då tviler eg på at eg slutter å forelske meg light.

Og så må eg innrømme at det er litt sytalaust (som det heiter på Sunnmøre). For logikken er ganske enkelt; om det berre er ein draum, så kan han ikkje knuse hjarte ditt.