Fordi jeg fortjener det?

Det er om lag eit år sidan eg for alvor kom inn i Twitter, og byrja å fylje andre, norske twitrarar. Og twitre på norsk sjølv. Og eg hadde ikkje vore der lenge før eg snubla over "Mobbebokprosjektet" til Kristin Oudmayer (@vrangest).

For den som ikkje veit, har ho skrive ei bok om mobbing. "Fordi jeg fortjener det?" Ei bok der ho har samla inn historier, mange historier, frå folk som blei og blir mobba. Deira opplevingar og kjensler, med deira ord.

Eg bestemte meg raskt for to ting;
1) Denne boka skulle eg lese
2) Etterpå skulle eg blogge mi eiga historie

Eg er halvvegs i punkt 1. Dei siste to timane har eg sitte spikra, med boka i fanget. Og nikka litt for meg sjølv. Mykje, faktisk. Og tørka ei tåre eller to.

Eg visste, med ein gong eg høyrde om denne boka, at her kom eg til å kjenne meg att. At dette ikkje var noko eg kunne lese i lunchen på jobb, men noko eg måtte låse meg inne med når eg kom heim. Eg har gledd meg, på ein litt bisarr måte. Ikkje til å lese om andre som har hatt det fælt, men til å få bekrefta at det er fleire av oss.

For eigentlig blei jo ikkje eg mobba. Ikkje då de stod på. Eg blei erta, og litt sånt må ein jo som kjent tåle. Gutar er jo gutar, hormonar fyk i alle himmelrettningar og ungdomsskulen er trass alt ein stad der du ikkje stikk deg ut med mindre du er klar for å ta konsekvensen. Det er jo berre å ta att, eller å ikkje bry deg om det...

Med det same eg opna boka vart eg litt redd. Kva om mi historie ikkje var mobbing? Kva om eg eigentleg burde ha haldt ut med ertinga på ungdomsskulen? Kva om mine erfaringer var heilt uskuldige og snille, og berre tåpelege i forhold?
Frykta forsvann med den fyrste historia. Eg kjenner meg så inderleg godt att. I den, og i alle dei andre. Kanskje ikkje akkurat i kva dei har opplevd, men i kva det fører til i etterkant. Kven du blir.

Personen som ikkje vil ta opp plass. Personen som ikkje stikk seg fram. Personen som eigentleg meiner ting, men som ikkje tør å meine dei høglytt for "herregud så dum du er". Personen som sluttar å tru på seg sjølv. Slutter å tru at han/ho er verdt noko. Personen som ingen kan like. For om nokon kunne like deg, så hadde det vel skjedd no? Personen som stiller seg sjølv på utsida, fordi han/ho berre er til bry for andre når dei er på innsida.

Personen som framleis står der ute, til ein viss grad.

Det er fælt og godt på same tid, å vite at det er fleire av oss. At eg ikkje er dum. At eg ikkje har brukt "ertinga" som ei orsaking for at eg ikkje våger. Eg våga nemlig før.

Eg trur eg venter med punkt 2, i alle fall til eg er ferdig med punkt 1. Ikkje at historia mi er ein løyndom på nokon måte. Han veit, han som mobba. Og dei veit dei andre og.
Ei heller er eg redd for å seie det høgt. Eg har eigentleg aldri vore redd for å seie ting høgt. Det har alltid vore litt av problemet.

Men eg vil lese ferdig boka først. Om alle dei andre. Om alle oss.